Sivas Katliamı’nın 28. yıldönümünde hayatın kaybedenler anılırken yaşanan vahşet bir kez daha lanetlendi. Silivri Cemevi’nin bahçesinde yapılan anma toplantısına Hacı Bektaş Anadolu Kültür Vakfı Silivri Şube Başkanı Süheyl Kırkıcı, CHP İlçe Başkanı Berker Esen, İBB ve Silivri Belediye Meclis Üyeleri Melih Yıldız ve Bora Balcıoğlu, CHP İlçe Kadın Kolları Başkanı Derya Ural Erdim ve Gençlik Kolları Başkanı Metehan Gürsu ile vatandaşlar katıldı. KIRKICI: GÜÇLÜ BİR YARGILAMA YAPILMADI Hacı Bektaş Anadolu Kültür Vakfı Silivri Şube Başkanı Süheyl Kırkıcı, burada yaptığı konuşmada, “güçlü bir yargılama yapılmadığına” dikkat çekerek şunları söyledi: “Sivas Madımak Oteli’nde 2 Temmuz 1993’te gerçekleştirilen ve aralarında aydınlarla sanatçıların da bulunduğu 33 kişinin yaşamını yitirdiği katliamın üstünden tam 28 geçti. Katliamın üzerinden geçen 28 yılda adaleti sağlamaya dönük güçlü bir yargılama yapılmadı. Sivas Davası 2014 yılında zaman aşımına uğradı ve tüm dava kapatıldı. Sivas'ın çığlığını duymayanlar, Sivas'ı anlamayanlar, Sivas'ı kavramayanlar, Sivas'a üzülmeyenler hiç bir zaman bizim dostumuz olamayacaklardır. Değerli Canlar, Sivas’ın yangını yanmaya devam ediyor. Yeryüzü insanlığın yüzü oluncaya kadar, hiç bir din, renk, ırk, düşünce ayrımı olmadan tüm insanlar kardeş ve gerçek dost oluncaya kadar, bu yangın yanmaya devam edecektir. Sivas’ın ışığı hiçbir zaman sönmeyecek; yobazlık ülkemizden ve yeryüzünden silininceye kadar tüm dünya insanlığını aydınlatmaya devam edecektir. Demokrasiye ve ülkemizin aydınlık geleceğine inanan her insan; insan yakanları ve ölümü kutsayanları her zaman lanetleyeceklerdir.. Değerli canlar, ...biz birlikte üretirsek, birlikte paylaşırsak, birlikte ağlar birlikte gülersek güzel olur bu ülke... Bu topraklarda çok büyük acılar yaşandı. Biz acılarımızı yarıştırmayacağız. Bizi birbirimizi kırdırmak isteyen karanlık güçlere boyun eğmeyeceğiz. Neresinde yaşanırsa yaşansın tüm katliamları protesto ediyoruz. Her şeye rağmen, Evet dostlarım, kalbin varsa türkü yakarsın, Kalbin yoksa insan !!! Öfkeliyiz ama, asla kindar değiliz. Bu ülkenin yüreği insan sevgisiyle dolu, barış ve kardeşlik duygularıyla dolu tüm insanlarıyla beraber yürümeye devam edeceğiz. Aradan kaç yıl geçse de; Anadolu topraklarında onurunu- haysiyetini kaybeden ve faşizmin kokuşmuş birer pislik yüzleri olan o Ortaçağ'ın barbarlarına karşı; aydınlığın timsali olan 33 güzel canımızı her daim anacağız, onların varlığını yaşatacağız Ülkeyi saran karanlık kafaların tüm saldırganlıklarına karşı, bizler özgürce türküler, deyişler söylemeye, Pir Sultan'ca haksızlıklara baş kaldırmaya, barış için semah dönmeye devam ediyoruz ve sonsuza kadar da devam edeceğiz. Bu topraklarda bir daha asla yaşanmasın diye Sivas’ı unutmayacağız, unutturmayacağız. YAZILI BASIN AÇIKLAMASI Sivas Katliamı’nın 28. yıldönümü dolayısıyla Hacı Bektaş Anadolu Kültür Vakfı Silivri Şubesi tarafından yazılı bir basın açıklaması da yapıldı. Yazılı basın açıklaması şu şekilde: 1993 temmuzunda düzenlenecek Pir Sultan Abdal Şenlikleri için sanatçılar Sivas’ın yolunu tutarken, iki farklı hazırlık vardı. Bir taraf konuşmalarına hazırlanıyor, türkü repertuvarlarını gözden geçiriyor, karikatürler için kalemlerini sivriltiyordu. Diğer taraf ise kışkırtıcı bildiriler, nefret dolu manşetlerle bir katliamın senaryosunu yazıyordu. Farklı şehirlerden “getirilen” kimi tarikat mensupları yurtlara, konukevlerine taşınmıştı. Sanatçılar daha kente ulaşmadan başta Aziz Nesin olmak üzere konukları hedef gösteren bildiriler dağıtılmaya başlanmıştı bile. 1 Temmuz sabahı ise Hakikat gazetesi fitili ateşledi. Aziz Nesin bir süre önce Salman Rüşdi’nin Şeytan Ayetleri romanını Aydınlık gazetesinde tefrika etmeye başlamıştı. Hakikat’in sürmanşeti hedef gösteriyordu: “Müslüman mahallesinde salyangoz sattılar”. Şenlik kapsamında söyleşiler sürerken, Aziz Nesin kendisine mikrofon uzatan İhlas Haber Ajansı muhabirine Hakikat gazetesini gösterdi, başkalarının görüşlerine saygı duyduğunu ama başkalarının da kendi görüşlerine saygı duyması gerektiğini belirtti. Muhabir ise ortamı daha da gerecek sorularla Aziz Nesin’in üstüne gitti. O sırada orada bulunan bir kişiyle Aziz Nesin arasında bir “saygı” tartışması başladı. Fitil yavaş yavaş ateşleniyordu. Ertesi gün olacaklar tarihin kapkara sayfalarından birini oluşturacaktı…2 Temmuz günü cuma namazının ardından camiden çıkanların dağılmadığı görüldü. Birkaç dakika içinde sayıları yüzü aştı ve tekbir getirerek yürüyüşe geçtiler. Önce Valilik binasına gidip valiyi istifaya çağırdılar, sonra Arif Sağ’ın konser verdiği kültür merkezine yöneldiler. Çok geçmeden yürüyüşüne devam eden kalabalık artık gemi azıya almış gibiydi. Yüzlerce kişilik kitle, kültür merkezine vardığında iki bin kişiyi buldu. Konseri izlemeye gelenlere taş attılar. Kalabalık arttıkça daha azgın hale geliyorlardı. Bir grup Ozanlar Heykeli’ne yöneldi. Heykeli kırdılar, sürüklediler, parçaladılar. Ve sloganlar atarak Madımak Oteline doğru yürüyüşe geçtiler. Sloganlar kan donduran cinstendi: “Sivas laiklere mezar olacak!”, “Laiklere ölüm!”, “Yaşasın şeriat!”, “Cumhuriyet Sivas’ta kuruldu, Sivas’ta yıkılacak!”, “Sivas Aziz’e mezar olacak!” Sloganlar atarak otele ulaşan kalabalık artık tam 15 bin kişiydi ve otele taşlarla saldırdı. Tüm bunlar olurken, kimse kılını kıpırdatmıyordu. Anlaşılan o ki, “her yönü hesaplanan plan” bazıları için “tıkır tıkır” işliyordu. Aynı zamanda bir telefon trafiği söz konusuydu. Vali gerekli mercilere durumu bildirmişti ancak kimse harekete geçmiyordu. Aydın ve sanatçılar tanıdıkları milletvekillerini arıyorlardı. Ama sonuç yoktu… Halen Saadet Partisi Genel Başkanı olan Temel Karamollaoğlu, Sivas Belediye Başkanı’ydı. Kalabalığa bir konuşma yapacağı söylendi. İçerideki aydın ve sanatçılar bir an olsun umutlanmıştı. Karamollaoğlu Refah Partiliydi ve kitlenin onu dinleyebileceğini düşünüyordu. Can Dündar’ın hazırladığı O Gün belgeseline konuşan Zerrin Taşpınar o anı şöyle anlattı: “Belediye Başkanı konuşuyor diye duyduğum anonsun ardından bir ses ‘Gazanız mübarek olsun dedi.” Karamollaoğlu ise bu ifadeyi kullandığını daha sonra reddedecekti. Saatler ilerlerken askerler olay yerine geldi. Ancak 15 bin kişinin karşısında sadece 150 asker vardı. Bir yüzbaşı saldırganlarla konuştu, sonra o da geri çekildi otele gelip, “Otelin içinde asker var mı?” diye sordu. Olmadığını öğrendikten sonra askerleri alıp götürdü. Kitleden “En büyük asker bizim asker” tezahüratları yükseldi. Artık gözü dönmüş grupla aydınlar arasında hiçbir bariyer kalmamıştı. Derken o korkunç adım atıldı ve otelin pencereleri tutuşturuldu. Bazı saldırganlar otele girdi, yangını büyüttü. Fırsat bu fırsat oteli yağmaladılar! Dışarıdaki gericiler ise alkışlarla ve seslenerek bu kişilere destek veriyordu. İçeride can pazarı yaşanırken dışarıdan “Cehennem ateşi işte!” diye bağırıyorlardı. Saldırılar esnasında içeride panik hakimdi. Dışarıdaki azgın kalabalığa karşı ne yapılabileceği konuşuluyordu. Peki kendilerini nasıl koruyacaklardı? Hayatları boyunca hiçbir canlıyı incitmemiş, kimseye zarar vermemiş naif insanlarla devlet destekli caniler karşı karşıya gelmişti. Dışarıdaki azgın kalabalık “Lan yakın!” diye bağırırken, mesela Şair Metin Altıok, eline geçirdiği fır çayla kendini koruyup koruyamayacağını düşünüyordu. Asaf Koçak ise, mızıka çalarak arkadaşlarını sakinleştirmeye çalışıyordu. Dışarıdakilerin histerik çığlıklarını, Koçak’ın mızıkasından çıkan nağmeler bastırmaya çalışıyordu…16 yaşındaki Menekşe Kaya, 12 yaşındaki kardeşi Koray’a sarılmıştı. Menekşe’yle yaşıt Asuman Sivri, onlardan bir iki yaş büyük Özlem Şahin ve Yasemin Sivri umutla kendilerini kurtaracak bir yardım eli bekliyordu. O esnada “Şimdi bizi burada öldürseler ne olur?” diyen arkadaşına Metin Altıok, “Kalanlar ölenler için şiir yazar” dedi. Aziz Nesin ise ölüme gururla yürümenin yollarını arıyordu. Arkadaşı Lütfi Kaleli’ye, “Beni şu yatağa yatır, bu güruha kötü bir ceset vermek istemiyorum. Korkarak ölen bir adam gibi görünmeyeyim. Köşeye büzüşmüş bir adam gibi ölmeyeyim” diye seslendi. Daha sonra Aziz Nesin o anı şu sözlerle anlatacaktı: “Bu kaçıncı öldürülüşüm bilmiyorum fakat ölüme en yakın olduğum anı artık görebiliyordum.” Korku ve şaşkınlık had safhadaydı. 8 saati aşkın süredir beklenen yardım bir türlü gelmemiş, ölüm kapıya dayanmıştı. Otel büyük bir hızla yangına teslim olurken duman oteldekilerin ciğerlerine dolmaya başlamıştı. Ne bir yardım eli ne bir çıkış vardı… Duman bazılarını ciddi şekilde etkilemişti. Can havliyle bir çıkış yolu ararken yan binaya geçmenin mümkün olabileceğini fark ettiler. Havalandırma boşluğunu geçip binaya doğru ilerlemeye çalıştılar. Ancak geçmeye çalıştıkları yan binadakilerden bazıları karşılarında ellerinde sopalarla, “Gidin otele!” “Yanın!” diyenler vardı. O anda biri eli sopalıları uzaklaştırdı ve yardım etmeye çalıştı. Bir süre sonra itfaiye geldi. Ancak aslında bu da bir yardım eli değildi. Sağ kalanlar dikkatle pencereden itfaiye aracına geçmeye çalışırken Refah Partisi Meclis Üyesi Cafer Özçakmak, Nesin’i gördü ve “Asıl öldürülecek hayvan burada!” diye bağırdı. Bunun üzerine itfaiye görevlisi Nesin’i tutup çekerek düşürdü! Nesin tekmelendi, yumruklandı… Ardından araya başkaları girdi ve canını kurtarabildi… Bazı aydın ve sanatçılar bu yolla otelden kaçabildi. Aralarında Metin Altıok, Asım Bezirci, Nesimi Çimen, Muhlis Akarsu, Hasret Gültekin’in de bulunduğu 33 aydın ve sanatçı ile 2 otel çalışanı öldürüldü. Bu organize bir katliamdı, polisinden askerine, itfaiyesinden belediyesine herkes adeta zemin hazırlamış, gayet öngörülebilir ve engellenebilir bu katliam adeta ilmek ilmek işlenmişti. Şehre taşınan tarikat mensupları, nefret dolu gazete ve bildirilerle başlayan sürecin bu noktaya geleceği önceden belliydi. Ali Balkız’ın 28 Şubat belgeselinde anlattığı gibi, kalabalığı dağıtmak için “havaya ateş açmak yeterdi, ses bombası, sis bombası, göz yaşartıcı bomba atmak, bir helikopterin dolanması ya da itfaiyenin tazyikli su sıkması yeterdi.” Ama Alevilerin ve laiklerin katliamlarla sindirildiği, gerici güçlerin harekete geçirildiği, derin devletin tekrar yapılandırıldığı bir dönemde, muktedirin tavrı ortadaydı. Öte yandan meseleyi sadece “birtakım karanlık odakların” işi gibi göstermek, “kandırılıp kışkırtılmış insanlar” argümanına zemin hazırlıyordu. İşin aslı elbette böyle değildi, gericiler histerik çığlıklar eşliğinde bile isteye insanları yakmış, öldürmüştü. Nihayetinde devlette devamlılık esastı. Hakikat manşeti atmış, yetkili “gazayı” kutsamış, gericiler yakmış, müstakbel milletvekilleri savunmuş, Çiller arka çıkmış, sonunda Erdoğan “hayırlı” ilan etmişti… Biz ise biliyorduk ki, bu yangın ne kalemleri yakabildi ne katliam çığlıkları müziğin sesini susturabildi. Yangından daha büyük bir aydınlık 93’ten bu yana hâlâ Hasret Gültekin’den, Metin Altıok’tan, Nesimi Çimen’den yayılıyor...